معنی سخت شامه | جدول یاب

فرهنگ فارسی هوشیار

سخت شامه

پرده ای که از طرف داخل کاسه سر را مفروش میکند و مخصوصا در بعضی نقاط باستخوان سر محکم چسبیده و فقط در ناحیه گیجگاه چسبندگی کامل نیست چون در ناحیه گیجگاه شریان شامه میانی از بین سخت شامه میگذرد ممکنست صدمات وارد باین ناحیه منجر به پاره شدن شریان گشته و سخت شامه را به داخل براند و سبب بیهوشی و مرگ گردد. سخت شامه در حقیقت خارجی ترین غشا ء پوششی مغزاست امالغلیظ

فرهنگ عمید

سخت شامه

خارجی‌ترین لایۀ محافظ مغز که به استخوان جمجمه چسبیده است، پردۀ خارجی مغز، ام‌الغلیظ،

شامه

(زیست‌شناسی) پردۀ نازک، غشا،
[قدیمی] روسری زنان، دستمال، روپاک، چارقد،

از حواس پنج‌گانۀ انسان که بوها را درک می‌کند و عضو آن بینی است، بویایی،

حل جدول

سخت شامه

پرده خارجی مغز

لغت نامه دهخدا

شامه

شامه. [م َ] (اِ) غشاءنازک. (لغات فرهنگستان) (فرهنگ فرانسه نفیسی). شامه یا پوسته: اطراف یاخته را پرده ٔ نازک و محکمی فرامیگیرد که محلولهای بلورین میتوانند از خلال آن نفوذ کنند و گاهی ممکن است ضخامت این پرده زیاد شود و نفوذناپذیر گردد جنس شامه یاخته های گیاهی از مواد گلوسیدی است که بواسطه ٔ بهم پیوستن ملکولهای بی شمار به حالت گلوئیدی درآمده است. (از گیاه شناسی گل گلاب ص 25).
- شامه ٔ سلولی، سلولهای حیوانی از چهار قسمت: سیتوپلاسم و سانتروزوم و هسته و چهارمی شامه ٔ سلولی از غلظت طبقه ٔ بیرونی سیتوپلاسم نتیجه گشته است. پوسته ٔ بسیار نازکی است که ضخامت آن از یک میکرون کمتر باشد. (از جانورشناسی عمومی ص 16).
- شامه گشنیدن، در اغلب تخمها موقعی که اسپرماتوزوئیدی با سیتوپلاسم تماس پیدا کرد شامه ٔ مخصوصی که قبلاً وجود نداشت ظاهر میگردد که آن را بنام شامه گشنیدن خوانند. (از جانورشناسی عمومی ج 1 ص 42).

شامه. [م ِ] (اِخ) دهی از دهستان طبس بخش درمیان شهرستان بیرجند. دارای 40 تن سکنه. آب آن از قنات. محصول آن شلغم و چغندر است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9).

شامه. [م َ / م ِ] (اِ) مقنعه باشد که آن را زنان بر سر اندازند و آن را سرپوشه و دامنی نیز گویند. (فرهنگ حهانگیری). مقنعه و روپاکی باشد که زنان بر سر کنند. (برهان قاطع). قسمی از چارقد بوده است در قدیم و نظام قاری آن را در دیوان البسه ٔ خود استعمال کرده و شاید وجه تسمیه ٔ این بود که پارچه ٔ آن را از ملک شام می آوردند یا در شام (شب) سر میکردند. (فرهنگ نظام). جامه ٔ مقنعه و روپاکی باشد که آن بچارقد و دستمال معروف است و آن را سرپوشه نیز گویند زیرا که سر را بدان پوشند. (آنندراج) (انجمن آرا) مقنعه. چارقد. (نظام قاری ص 201). نقاب و حجاب. || خداوند و صاحب. || طعام شام و عشا. || هر چیز نهفته. || هر چیز سیاه. || چشم بند و کلاه باز. || شاهین. || تاریکی. || جا و مکان. || کرسی و تخت. || مشط و شانه. || آرنج و مرفق. (ناظم الاطباء). || معانی منقول از ناظم الاطباء از اشتنگاس نقل شده است و منحصر است و در مآخذ دیگر یافت نشد.